بعد از اینکه مدرسه رفتن رو شروع کردم خیلی طول کشید تا کتابامونو دادن وای که چه حالی داد اینقدر خوشحال بودیم که برامون مهم نبود که ورقاش کاهیه اصلا نمیدونستیم غیر از این ورقهای کتاب ، ورقهای کتاب دیگه ای هم هست وای خدای من یعنی منم قراره با سواد بشم. انقدر ذوق زده بودم که تا شب مجبور کردم تا همه کتاب هامو جلد کردند برام.بعدش تو بغلم گرفتم شون تا خوابم برد.

گذشت تا درس سوم کتاب فارسی روخوندیم معلم مون گفت فردا املا داریم  من هم خوشحال پیش خودم گفتم  اولین بیستو گرفتم. خلاصه فردا شدو من هم آماده املاء شدم. معلم مون شروع کرد به گفتن هنوز یه کلمه نگفته بود یکی از بچه ها گفت اجازه اجازه نوک مدادم شکسته بعد معلم مون گفت زود بیا کنار سطل آشغال تراشش کن خلاصه بعد از این که مشکل دوستم حل شد دوباره املاء گفتن معلم مون شروع شد وای خدای من چقدر تند میگه چرا نمیرسم بهش وای حالا چه کار کنم به هر بدبختیی که بود خودم رو رسوندم املاء هم تموم شد خیلی دستم در میکرد بچه هایی که کنار پنچره وایستاده بودند و اونایی که بر عکس رو نشیمن نیمکت ها نشسته بودند هم برگشتند سر جاشون نشستند .

معلم مون هم که دفتر همه مون رو جمع کرده بود شروع کرد به صحیح کردن بچه ها هم شروع کردن به پچ پچ کردن که هر چند دقیقه با هیس گفتن معلم مون یه کمی اروم میشدند ولی بعدش دوباره شروع میکردند به پچ پچ وای خدای من تموم شد معلم داره اسم تک تک بچه ها رو می خونه تا بیان دفتراشونو بگیرن انگار اسم منو صدا زد وای باید چه کار کنم مثل اینکه باید برم دفترم رو ازش بگیرم رفتم جلوش ایستادم دفتر رو داد دستم ولی چرا بهم نگفت آفرین عزیزم احتمالا یادش رفت عیبی نداره من که بیست شدم رفتم نشستم سر جام و چند دقیقه بعد هم زنگ خورد دیگه داشتیم میرفتیم خونه یهو کل مدرسه رو صدای بچه ها برداشت منم داشتم آماده میشودم که گفتم نمره ام رو یه نگاه کنم آخه از هولم و اعتماد بنفسم یادم رفته بود نگاه کنم ...... وای خدای من چی؟ جهارده تمام! نه این ممکن نیست گریه ام گرفت ولی چاره ای نبود دفترم رو مچاله کردم تو کیفم رو رفتم خونه.